به راستی که روابط خویشاوندی بسیار والا و ارزشمند است و اقوام و خویشاوندان بزرگترین سرمایه انسانی ماست و هیچ گنجی بالاتر از روابط خویشاوندی نیست.

رقابت ناسالم و چشم و هم‌چشمی بزرگترین اشتباه استراتژیک در بنیان خانواده و اجتماع و بزرگترین عامل فروپاشی روابط خویشاوندی و مبدأ دشمنی و عامل انزوا و سرمنشأ فلاکت‌ها، سختی‌ها و مصائبی است که در جامعه رواج پیدا کرده است.

تا زمانی که این روش اشتباه اصلاح نگردد فقر، فلاکت، انزوا و دشمنی در بین خویشاوندان و قطع صله رحم ادامه خواهد یافت و این مصیبت، ضمن از هم پاشاندن روابط حسنه خویشاوندی، افراد را در تنگنای تنهایی و فقر و فلاکت گرفتار خواهد کرد و رفته رفته همچون اپیدمی ویروسی مزمن تمام ارکان و جوانب زندگی افراد را در بر خواهد گرفت.

متأسفانه بعضی از والدین کلماتی همچون «فلانی را ببین»، «از فلانی یاد بگیر»، «فرزندان فلانی را ببین که چه می‌کنند» و… را همواره در ذهن فرزندان خود القاء می‌کنند و با این عملکرد غلط، خواسته یا ناخواسته در فرزند خود این مسئله را نهادینه می‌نمایند که باید همیشه با نزدیکان و خویشاوندان رقابت کند و این احساس که فرزندان خویشاوندان دشمنان او هستند در او به وجود می‌آید.

وجود این احساس باعث می شود همواره به جای همیاری و اتحاد، با هم در نبرد باشند و دائم در صدد ضربه زدن به یکدیگر برآیند.

با این تفکر هر یک از فرزندان فامیل و خویشاوندان تلاش می‌کند برای بهتر بودن از دیگر خویشاوندان در همه جوانب به مبارزه برخیزد و این باعث می‌شود به مرور زمان رشته محبت و همیاری در روابط خویشاوندی از هم فرو پاشد و اقوام و خویشانی که می‌توانند بهترین حامی هم و قوت قلب و یاری دهنده یکدیگر در طی نمودن پله های ترقی باشند، به سرسخت‌ترین دشمنان پیشرفت و ترقی همدیگر تبدیل شوند و در نهایت ضمن از دست دادن حامیان و متحدان خویشاوند، همواره از پیشرفت و اعتبار یکدیگر ناراحت و پریشان گردند و همیشه دنبال راهی بگردند تا جلوی پیشرفت و ترقی رقیبی که برای خود ساختنه اند را بگیرند. آنها به روش‌های مختلف در پی‌ بی اعتبار کردن یکدیگر خواهند بود و دائما به پیشرفت‌های اقتصادی و اعتبار و اخلاق یکدیگر ضربه می‌زنند.

این بدترین و بزرگترین اشتباهی است که گریبانگیر جامعه خویشاوندی گردیده است، چرا که تعداد بسیاری با این مصیبت، ناخواسته و به سبب اشتباه والدین هرگز روز خوش نخواهند دید، هرگز حامی و متحدی برای خود پیدا نخواهد کرد و به سبب رقابت‌های ناسالم و دشمنی‌های ناخواسته و نهادینه شده،  هرگز به پیشرفت و ترقی دست نخواهند یافت.

این درحالی است که می توانست کانون روابط خویشاوندی و محبت و همیاری در بین خویشاوندان سرآغاز موفقیت های بزرگ و منشأ افتخار و اقتدار و عزت و سربلندی برای همه باشد.

و به راستی چرا؟

آیا وقت آن نرسیده که روش خود را تغییر دهیم و به جای کاشت بذر رقابت ناسالم و دشمنی بی‌حاصل و هلاک کننده در دل فرزندانمان، به اصلاح جامعه خویشاوندی بپردازیم و سعادت و افتخار را برای خود و دیگران به ارمغان آورده و به موفقیت ها و پیشرفت های یکدیگر افتخار کنیم؟

به راستی که روابط خویشاوندی بسیار والا و ارزشمند است و اقوام و خویشاوندان بزرگترین سرمایه انسانی ماست و هیچ گنجی بالاتر از روابط خویشاوندی نیست.

✍ عبدالحکیم صالحی پور