وی در کتاب الحکم خود می نویسد: علم نافع و مفید به علمی اطلاق می شود که نورآن سینه را فراخ گرداند

و قناع آن، در قلب نمایان گردد، برترین علم آنست که توأم با خشیت خداوند باشد. علم اگر با ترس خداوند مقارن باشد، برایت کارساز می گردد. در غیر این صورت بر تو وبالی  خواهد بود. بدین معنا که اگر صاحب علم با خشیت و تقوای خداوندگار باشد و ثمره آن در عمل فرد دیده شود، برایش مفید خواهد بود. از همین رو ست که خداوند اهل علم را ستوده است و فرموده:  انَّمَا يَخْشَى اللَّهَ مِنْ عِبَادِهِ الْعُلَمَاءُ إِنَّ اللَّهَ عَزِيزٌ غَفُورٌ.  تنها بندگان دانا و دانشمند، از خدا، ترس آمیخته با تعظیم دارند  ( فاطر: 28) اما عالمی که خشیت خداوند در وجود او نباشد، حقیقتا او عالم نیست بالاخص زمانی که هدف و انگیزه او مال اندوزی و فزون طلبی و فخر فروشی و خود بزرگ‌بینی باشد. علم بر چنین فردی وبال و گناه و عقوبت می باشد. این فرد نمی تواند وارث پیامبران قرار بگیرد. مگر زمانی که صفت زهد نسبت به دنیا و رغبت نسبت به آخرت و تقوا  را که از پیامبران به ارث برده در خود پیاده نماید.
انواروب