پیامبران -علیهم الصلاة و السلام- و سلف صالح ما -رحمهم الله- با دست خود کار می کردند و شغل داشتند. چنانکه الله متعال در مورد حضرت داود می فرماید: وَأَلَنَّا لَهُ الْحَدِيدَ* همچنین آهن را (همچون موم) برای او نرم کردیم (تا در زره‌سازی نیازی به تافتن آن نداشته باشد)./سبأ ۱۰
حضرت داود زره درست می کرد و یا حضرت زکریا نجار بود و پیامبر-صلی الله علیه وعلی آله وسلم- قبل از نبوت با کاروان تجاری حضرت خدیجه-رضی الله عنها- به شام می رفت. ایشان بعد از نبوت هم مشغول کار و جهاد بودند در روایتی نقل شده: خداوند بنده صاحب کار را دوست دارد. از حضرت عمر-رضی الله عنه- نقل است که فرموده: هیچ یکی از شما به جای خود ننشیند و دعا کند که خدایا به من روزی بده؛ مگر از آسمان طلا و نقره می بارد.
نیز فرموده‌اند: گاهی اوقات من شخصی را می بینم و از او خوشم می آید وقتی می پرسم: که کار و شغلی دارد یا نه؟ چون پاسخ منفی می‌شنوم از چشمم می افتد.

انسان های نیکوکار و صالح برای خود کار و شغلی دست و پا می کنند، و از آن کسب درآمد کرده و خرج می کنند. و این رویه بخاطر این ست که از مال حلال خود خرج کرده و از حرام خود را حفاظت نمایند.

از امام احمد-رحمه الله- پرسیده شد: نظر شما در مورد فردی که بر جانماز خود نشسته و می گوید: من کار نمی‌کنم و روزی خودش می‌آید؛ چیست؟ فرمود: این شخص نادان است. و نیز گفته شده: غباری که در راه کسب روزی حلال بر بدن انسان بنشیند بهتر از ست از زعفرانی که با تنبلی بدست بیاید.

شاعر می گوید:
فَلَمْ أَرَ بَعْد الدِّين خيرًا مِن الغِنَى وَلَمْ أَرَ بَعْدَ الكفر شرًّا مِن الفَقْرِ
بعد از دین چیزی بهتر از غنا و بعد از کفر چیزی بدتر از فقر ندیدم.
ليـس التَّـقِـيُّ بِـمُـتَّـقٍ لِإِلَهِهِ حتي يَطِيبَ شَرَابُهُ وطَعَامُهُ
فرد متقی تا خورد و نوشش را از راه درست کسب نکند، متقی و پرهیزگار نیست.

بیکاری و کار نکردن چنان بد است که پیامبر-صلی الله علیه و علی آله وسلم- از آن به خدا پناه برده اند.