مولوی عبدالاحد حنفی در سخنان مراسم نماز جمعه این هفته خیرآباد بعد از تلاوت آیه « وَالَّذِينَ جَاهَدُوا فِينَا لَنَهْدِيَنَّهُمْ سُبُلَنَا وَإِنَّ اللَّهَ لَمَعَ الْمُحْسِنِينَ» گفت: ماه مبارک رمضان به نیمه رسیده است و قاعدتا صحبت‌های این ماه، بیشتر در رابطه با رمضان و روزه است.

استاد حوزه علمیه انوارالعلوم افزود: خدا انسان را از دو ماده «حیوانیت» و «روحانیت» ساخته است. در وجود فرشتگان فقط ماده‌ی روحانیت است و آنان فقط قدرت کار خوب را دارند، چنانکه در شیاطین ماده‌ی حیوانیت است و آنان قدرت و صلاحیت کار بد را دارد. اما انسان هر دو استعداد را دارد، اصل اما بر روحانیت است.

شاه ولی الله دهلوی رحمه الله می‌فرماید: اگر به احکام دینی بنگریم، درمی‌یابیم که علت مشروعیت آنان، تقویت جنبه روحانیت است.

گاهی انسان خود را مغلوب جنبه‌ی حیوانی می‌بیند، لذا با انجام عبادات، به جنگ جنبه‌ی حیوانی می‌رود. برخی این را حس می‌کنند، چون انبیاء که با خواندن دو رکعت نماز، مستقیم به خداوند وصل می‌شدند و حضور خدا را حس می‌کردند.

گروهی هم هستند که اگر چه در مرتبه‌ی انبیاء قرار ندارند، اما از صمیم قلب و عمق وجود، سخن پیامبران را فهمیدند و بنا بر همان اعتماد، اعمال را انجام می‌دهند.

گروه سوم هم کسانی هستند که، سخن پیامبران را باور دارند و انجام می‌دهند، ولی نتیجه‌اش را به صورت ملموس احساس نمی‌کنند. این‌ها هم از خیرات بی‌بهره نیستند و بعدا و در قیامت می‌فهمند که اعمال مخلصانه‌شان، اگر چه نتیجه‌اش را لمس نمی‌کرده‌اند، چه فوایدی داشته است.

در آیه‌ای که تلاوت شد خداوند می‌فرماید: « وَالَّذِينَ جَاهَدُوا فِينَا لَنَهْدِيَنَّهُمْ سُبُلَنَا» از این آیه برداشت می‌شود که هر نوع تلاش و کوششی که در راه دین و نیت درست باشد، جهاد است؛ تدریس، تبلیغ، تألیف و…

یک جهاد دیگر هم هست و آن جهاد با نفس است. این مهمترین جهاد است، چرا که یک جنگ داخلی است. در برخی احادیث به اولویت این جهاد اشاره شده است. «المجاهد من جاهد نفسه في طاعة الله»

مجاهد واقعی نفس خود را مجبود به عبادت می‌کند.

مجاهده با نفس انواع گوناگونی دارد:

یک نوع مجاهده ، مخالفت با نفس در رابطه با محرمات است. نفس می‌خواهد چشم چرانی کند، دروغ بگوید، غیبت نماید و… اینجا مجاهده و مخالفت با نفس، فرض عین است.

یک نوع مجاهده و مخالفت با نفس هم هست که جائز نیست و آن محروم کردن نفس از حقوق آن است. نفس تقاضای غذا دارد، تقاضای کارهای حلال دارد، در این موارد مخالفت با نفس جایز نیست. پیامبر ـ صلی الله علیه و سلم ـ می‌فرماید: «ولنفسک علیک حق» نفس تو هم بر تو حقوقی دارد.

یک نوع مجاهده با نفس هست که انسان باید راه اعتدال را در پیش بگیرد، یعنی نه زیاد نفس را آزاد بگذارد و نه زیاد سخت گیری کند و آن مجاهده در مخالفت با لذت‌ها است. تفریح، سرگرمی و… که انسان در این موارد نه باید کلا نفس را آزاد بگذارد و نه کلا آن را ببندد.

مولوی حنفی در ادامه بیان داشت: استفاده از لذت‌ها چهار مرحله دارد: کم کردن خوراک، خواب، گفتگو و همنشینی با مردم.

در مورد کم خوری احادیث زیادی از پیامبر ـ صلی الله علیه و سلم ـ نقل شده است : از جمله اینکه: بدترین ظرفی که انسان پر می‌کند، شکم است. یا این حدیث که: شیطان چون خون در بدن جاری است، راه او را با روزه تنگ کنید.

در مورد کم حرفی هم پیامبر ـ صلی الله علیه و سلم ـ می‌فرمایند: بیشترین مصیب در آخرت از زبان است.

پیامبر ـ صلی الله علیه و سلم ـ به معاذ ـ رضی الله عنه ـ تمام شبهه‌های دین را می‌گویند و بعد می‌فرمایند: زبانت را نگاه دار. حضرت معاذ سوال می‌کند که مگر از جانب زبان هم خطری متوجه انسان می‌شود؟ پیامبر ـ صلی الله علیه و سلم ـ می‌فرمایند: مگر چیزی غیر از زبان انسان‌ها را بر پیشانی به دوزخ می اندازد؟

در مورد هم نشینی هم پیامبر ـ صلی الله علیه و سلم ـ می‌فرمایند: اگر هم نشین صالحی نیافتی، تنهایی بهترین هم‌نشین توست.

در روزه نمونه‌ی هر چهار مورد را می‌توانیم بیابیم.

کم می‌خوریم. چون شب‌ها مشغول تراویح هستیم و برای سحری هم بلند می‌شویم، کم می‌خوابیم،  و در دهه‌ی آخر رمضان هم اعتکاف این توفیق را به ما می‌دهد که کم‌تر با دیگران همنشینی داشته باشیم و سخن بگوییم.

اگر ما بتوانیم همین عبادات فرض را به نحو احسن انجام دهیم، برای رسیدن به هدف کافی است.

مجاهده، زجر دادن را نمی‌گویند، همین ترک عادت و تغییر آن مجاهده است. همین ترک خوردن در روز و تراویح در شب مجاهده است.

اگر در این ماه، عبادات را با شوق انجام دهیم، مجاهد به شمار می‌آییم. اگر عبادت با ذوق باشد، ولو کم هم باشد، مؤثر است. ذوق عبادت، با اخلاص و تصحیح نیت می‌آید.

استاد حدیث انوارالعلوم در پایان با اشاره به حادثه تلخ و تروریستی تهران گفت: حادثه تلخ و اندوهناکی در کشور ما که مهد آرامش بود، هست و إن شاء الله خواهد بود، توسط برخی از خدا بی‌خبران اتفاق افتاد.

دغدغه‌ی بزرگ ما این است که این جنایات را به نام اسلام انجام می‌دهند، در حالی که اسلام از این اعمال بیزار است و معتقد است اگر کسی جانی را بستاند، گویا انسانیت را کشته است.

این خشونت‌ها را اسلام کجا گفته است؟! از کدام نص اسلامی برای خود دلیل می‌آورند؟ اینها چهره‌ی منفوری از اسلام در سراسر دنیا نشان می‌دهند.

اسلام و مسلمانان از این‌ها خسته شده‌اند، اینها انسانیت را خسته کرده‌اند. خداوند اینها را اگر قابل هدایت نیستند از صفحه روزگار محو کند.