ما این رویه تربیتی، دو اثر سوء و نابجا در فکر و زندگی کودک بجا می گذارد، اول اینکه او گمان می کند برای انجام هر کاری باید به او جایزه یا انعامی داده شود و چه بسا حتی برای انجام کارهای شخصی خود چنین توقعی را خواهد داشت،دیگر اینکه اندیشه مادینگری بر ذهن و […]
ما این رویه تربیتی، دو اثر سوء و نابجا در فکر و زندگی کودک بجا می گذارد، اول اینکه او گمان می کند برای انجام هر کاری باید به او جایزه یا انعامی داده شود و چه بسا حتی برای انجام کارهای شخصی خود چنین توقعی را خواهد داشت،دیگر اینکه اندیشه مادینگری بر ذهن و روان او مسلط میشود. او با نگریستن به هر چیز، بُعد مادی و دنیوی آن را مدنظر گرفته و ملاک قرار می دهد.
تشویق و ترغیب، نقش بسزا و مهمی در تربیت فرزند دارد، به همین خاطر هم همواره توصیه شده است که والدین و مربیان نباید نسبت بدان بی توجه یا کم توجه باشند.
اما متاسفانه برخی والدین در این مسیر دچار انحراف یا سوء برداشت شده و با تشویقهای غیرموازی با سن کودک و یا تطمیعهای بیجا و نابجا، مشکلهای بزرگتری برای آینده او ایجاد میکنند؛ به عنوان نمونه، پدر یا مادر میگویند: اگر فلان کار را انجام دهی، به تو اینقدر پول میدهم.
یقینا کودک برای بدست آوردن این جایزهی (از نگاه او) مهم، تمام توان و تلاش خود را بکار خواهد بست و موفق نیز خواهد شد.
اما این رویه تربیتی، دو اثر سوء و نابجا در فکر و زندگی کودک بجا می گذارد، اول اینکه او گمان می کند برای انجام هر کاری باید به او جایزه یا انعامی داده شود و چه بسا حتی برای انجام کارهای شخصی خود چنین توقعی را خواهد داشت، مثلا اتفاق می افتاد که برای رفتن به حمام یا شستن صورت و یا برخی مسئولیتها و حتی انجام تکالیف مدرسه چنین تقاضایی را بکند.
و دیگر اینکه اندیشه مادینگری بر ذهن و روان او مسلط میشود. او با نگریستن به هر چیز، بُعد مادی و دنیوی آن را مدنظر گرفته و ملاک قرار می دهد، در حالی که اسلام تاکید می کند که نباید چنین نگرشی داشت و به ما می آموزد که انسان مومن، باید آخرتنگر باشد.
مسلمان، چیزی که نزد خداست را بر آنچه که در دست اوست، ترجیح می دهد و بخشش خدا را از هر بخشش و جایزه ای بهتر میداند.
عصمت الله تیموری