پانزدهم رمضان 1414 ه.ق. ، صهیونیستی نژادپرست به نام «باروخ گلدشتاین» با مشارکت نیروهای رژیم اشغالگر و گروهی از شهرک‌نشینان شهرک صهیونیست‌نشین «کریات اربع» کشتاری وحشیانه را که ناشی از کینه‌ای دیرینه‌ بود، در حق فلسطینی‌ها رقم زد.
کشتار حرم ابراهیمی شهادت 29 نمازگزار و 150 مجروح بر جای گذاشت و در این جنایت نظامیان صهیونیست به بستن درهای حرم ابراهیمی با هدف جلوگیری از فرار نمازگزاران اقدام کردند و از سوی دیگر مانع ورود امدادگران به این مسجد، برای نجات مجروحان شدند.
در همین روز در واکنش به جنایت صهیونیست‌ها، تنش‌ها و اعتراضات در شهر الخلیل، روستاها و همه شهرهای فلسطین شدت گرفت و تعداد شهدایی که در این اعتراضات در نتیجه درگیری‌ با نظامیان صهیونیست کشته شدند، به 60 نفر رسید.
به بهانه تحقیق درباره جنایت کشتار حرم ابراهیمی، نیروهای رژیم اشغالگر، این حرم و منطقه «البلدة القدیمه» را به مدت 6 ماه کامل بستند و کمیته موسوم به «شمگار» از سوی رژیم صهیونیستی مأمور تحقیق درباره این جنایت و دلایل آن شد!
تقسیم حرم ابراهیمی به دو قسمت، تحمیل اشغالگری و شرایط سخت زندگی بر شهروندان فلسطینی در «البلدة القدیمه» و استقرار پادگان‌های صهیونیستی برای حراست از حرم ابراهیمی از تصمیمات این کمیته بود و شمگار به یهودیان صهیونیست حق حاکمیت بر بخش اعظم مسجد(60 درصد از آن) را با هدف یهودی‌سازی و تسلط بر آن را داد و بارها از پخش اذان در حرم ابراهیمی جلوگیری کرد.
در پی این جنایت بود که مقام‌ها و مقبره‌های انبیا از جمله مقبره حضرت یعقوب(ع) و همسرش، مقبره حضرت ابراهیم(ع) و همسرش «ساره»، مقبره حضرت یوسف(ع) و همچنین صحن حرم توسط رژیم صهیونیستی غصب شد.
رژیم اشغالگر بعدها به نصب دوربین‌ها و دروازه‌های الکترونیکی در ورودی‌های حرم اقدام کرد و بزرگ‌ترین مسیرهای منتهی به آن را به جز ورودی که تحت کنترل امنیتی نظامیان صهیونسیت بود، به روی مسلمانان بست.
این رژیم تنها به بستن ورودی‌های حرم ابراهیمی بسنده نکرده و بازارهای «الحسبه»، «خانی الخلیل»، «شاهین»، خیابان‌های «شهدا» و «سهله» را نیز مسدود و با این اقدامات نژادپرستانه به جداسازی شهر الخلیل و البلدة القدیمه از محیط اطراف اقدام کرد.
نظامیان رژیم اشغالگر اقدامات امنیتی در ورودی حرم ابراهیمی را شدت بخشیدند و در ورودی موسوم به «القفص» هرگونه تردد به این مسجد را تحت کنترل درآورد و ایست‌های بازرسی در ورودی «الاشراف»(یکی از ورودی‌های مسجد) قرار دادند و تمام این تدابیر امنیتی در مساحتی بالغ بر 200 متر انجام شد.
استقرار 26 دوربین داخل حرم ابراهیمی، مجهز‌کردن حرم به سیستم‌های نوری با هدف کنترل رفت‌و‌‌آمدها، حس‌گرهای صوتی و تصویری و بستن همه راه‌های منتهی به حرم به جز یک راه که تحت سیطره رژیم صهیونیستی بود، از دیگر تدابیر اشغالگران پس از واقعه کشتار حرم ابراهیمی در این مکان بود.
کمیته شمگار همچنین مقرر کرد که حرم ابراهیمی در سال تنها 10 روز به روی مسلمانان فلسطین و 10 روز نیز به روی یهودیان صهیونیست باز باشد.