اولیا خداوند از نگاه اهل‌سنت، مومنان و پرهیزگاران هستند. هر انسان خداترس به اندازه‌ی ایمان و تقوای خود، دوست و ولی خدا می‌باشد. خداوند متعال می‌فرماید: {أَلَا إِنَّ أَوْلِيَاءَ اللَّهِ لَا خَوْفٌ عَلَيْهِمْ وَلَا هُمْ يَحْزَنُونَ * الَّذِينَ آمَنُوا وَكَانُوا يَتَّقُونَ * لَهُمُ الْبُشْرَى فِي الْحَيَاةِ الدُّنْيَا وَفِي الْآخِرَةِ} هان! بیگمان دوستان خداوند (سبحان) ترسی بر آنان (از خواری در دنیا و عذاب در آخرت) نیست و (بر از دست رفتن دنیا) غمگین نمی‌گردند (چرا که در پیشگاه خدا چیزی برای آنان مهیّا است که بسی والاتر و بهتر از کالای دنیا است). * (دوستان خداوند) کسانیند که ایمان آورده‌اند و تقوا پیشه کرده‌اند. * برای آنان در دنیا (به هنگام مرگ) و در آخرت (در هنگامه‌ی رستاخیز) بشارت (به خوشبختی و نیکبختی) است. سخنان خدا، (یعنی وعده‌هائی که خدا به پیغمبرانش مبنی بر پیروزی و بهروزی و سعادت دو جهان داده است) تخلّف‌ناپذیر است. این (چیزی که در دنیا و آخرت بدانان مژده داده می‌شود) رسیدن به آرزو و رستگاری بزرگی است. (يونس:۶۴:۶۲).

علامه سعدی –رحمه الله- می‌نویسد: خداوند دراین آیات حالات اولیا و دوستان خودش را بیان داشته و به ذکر اعمال و اوصاف و ثواب آنان پرداخته است. و فرموده که آنان نسبت بدان چه پیش روی‌شان از صحنه‌ها و مراحل سخت وجود دارد، ترسی ندارند و در مورد آن‌چه که پشت سر از خودشان باقی گذاشته‌اند، نگران نیستند. چرا که آنان جزعمل صالح و نیک چیزی از خود برجای نگذاشته‌اند.و در ادامه خداوند به ذکر صفات و ویژگی‌های آنان پرداخته که اهل ایمان هستند و به خدا و فرشتگان و کتاب‌های آسمانی و روز قیامت و تقدیر حال خوب باشد، یا بد، ایمان دارند و با بهره بردن از تقوا و انجام فرذامین خداوند و دوری کردن از محرمات ایما‌ن‌شان را محقق کرده اند. و هر مومن پرهیزگار ولی و دوست خدا است.