اما آنچه مسلم است اینکه از دو طرف جوانانی کشته و خانواده‌هایی داغدار شدند. بی‌شک مادران‌ این جوانان تا زنده هستند داغ فرزند را بر دل و دوش خواهند کشید. به حتم کمر پدران‌شان شکست و به یقین زنانی بیوه گشتند و فرزندانی باید وصله‌ی نامیمون یتیم بودن را در این جهان بی‌رحم تحمل کنند و با دیدن هر کودکی با پدرش از اعماق وجود آهی سرد بکشند. و به ضرس قاطع برادران و خواهران‌شان باید برای همیشه قد و قامت عزیزان شان را در قاب خیال بگنجانند و تصور کنند. دیگر هیچ وقت بهار به این خانه‌ها بر نمی‌گردد، دیگر هیچ زمانی باد نوروزی جان و روان آنان را نوازش نخواهد داد و باغ و بستان جان‌شان را جلا نخواهد بخشید و برای همیشه در خیال‌شان زمستانی سرد و سخت با سوزِ دردناک جای خواهد گرفت.