ابن رجب حنبلی ـ رحمه‌الله ـ می‌فرماید: برخی گذشتگان شش ماه دعا می‌کردند که خداوند آنان را به ماه رمضان برساند و شش ماه دیگر دعا می‌کردند که خداوند از آنان رمضان را بپذیرد.

ابن رجب حنبلی ـ رحمه‌الله ـ می‌فرماید: برخی گذشتگان شش ماه دعا می‌کردند که خداوند آنان را به ماه رمضان برساند و شش ماه دیگر دعا می‌کردند که خداوند از آنان رمضان را بپذیرد.

 اینک مژده دهنده خیر آمده است تا غافلان را آگاه و خوابیدگان را بیدار نماید. گویی صدایی در کرانه طنین انداخته که : «وَسَارِعُوا إِلَى مَغْفِرَةٍ مِنْ رَبِّكُمْ وَجَنَّةٍ عَرْضُهَا السَّمَوَاتُ وَالْأَرْضُ أُعِدَّتْ لِلْمُتَّقِينَ» [آل عمران: 133]، (و بشتابید به سوی مغفرت پروردگار خود و به سوی بهشتی که پهنای آن همه آسمانها و زمین را فرا گرفته و مهیّا برای پرهیزکاران است.)

بله! مژده دهنده خیر آمده تا گوشزد کند که موسم بندگی، کرم و رحمت از راه می‌رسد. ماه بخشش و آزادی از دوزخ ، موسم روح‌بخشِ پرواز در آسمانِ عبادت و بندگی الله فرا رسید. پس باید از الان تمرین بندگی کنیم و با آمادگی کامل به استقبال آن بشتابیم.

ای مسلمان! چند روزی از شعبان مانده است، از خواب غفلت برخیز و لذت طاعت و عبادت را بچش تا طعم آن را در ماه خیر و  برکت(رمضان) دریابی.

عجیب است که اهل باطل برای اینکه ما را از برکات این ماه محروم گردانند، تمام تلاش خود را به کار می‌بندند، آنان ماه‌هاست آمادگی می‌کنند. اما اهل حق لباس غفلت بر تن کرده‌اند و دست از همّت شسته‌اند . و چه زیبا فرمود عمربن خطاب ـ رضی الله عنه ـ : «از چُستی کافر و سُستی مسلمان در شکفتم!»

«و بشتابید به سوی مغفرت پروردگار خود… » چه خوشبخت است آنکه به سوی رضایت و مغفرت خدا می‌شتابد و در مقابلِ کالای بی‌ارش دنیا، بخشش و رضایت الهی را می‌خرد و به بهشتی می‌رسد که پهنای آن، همه آسمانها و زمین را فرا گرفته است، ، بهشتی که نعمت‌های آن را نه چشمی دیده و نه گوشی شنیده و نه به ذهنی خطور کرده است.

اولین راهی که سالک برای رسیدن به خدایش می‌پیماید، عبادت و انکسار به درگاه پروردگار و اجتناب از محرّمات و شهوات است.

سالک، ابتدا محل فسادِ قلب خود را می‌یابد و سپس آن را با آب پاک توبه می‌شوید و عطر استغفار را بر آن می‌پاشد؛ آنگاه آن را بر طناب ترس از خداوند و زیر پرتو خورشید امید و انتظار رحمت پهن می‌کند. وقتی چنین کرد، قلبش پاک می‌شود، قدمش راست می‌گردد و بر راه راست قدم بر می‌دارد.

راه دومی که سالک می‌پیماید، همنشینی با گروه صالحان است؛ مردانی که در مجالست آنان نه بیهودگی است، نه لغویات و نه داد و فرایاد. و از همنشینی با اراذلی که دغدغه‌ای جز شهوت و فساد ندارند و کاری جز خورد و نوش و عیش و عشرت ندارد، دوری می‌جوید.

او این سخن خداوند را به یاد می‌آورد: ﴿ وَاصْبِرْ نَفْسَكَ مَعَ الَّذِينَ يَدْعُونَ رَبَّهُمْ بِالْغَدَاةِ وَالْعَشِيِّ يُرِيدُونَ وَجْهَهُ وَلَا تَعْدُ عَيْنَاكَ عَنْهُمْ تُرِيدُ زِينَةَ الْحَيَاةِ الدُّنْيَا وَلَا تُطِعْ مَنْ أَغْفَلْنَا قَلْبَهُ عَنْ ذِكْرِنَا وَاتَّبَعَ هَوَاهُ وَكَانَ أَمْرُهُ فُرُطًا ﴾ [الكهف: 28]. و همیشه خویش را با کمال شکیبایی به محبت آنان که صبح و شام خدای خود را می‌خوانند و رضای او را می‌طلبند وادار کن، و مبادا دیدگانت از آنان بگردد از آن رو که به زینتهای دنیا مایل باشی، و هرگز از آن که ما دل او را از یاد خود غافل کرده‌ایم و تابع هوای نفس خود شده و به تبهکاری پرداخته متابعت مکن.

آنگاه ای سالکِ راه رسیدن به خدا! خدا را بسیار عبادت کن. طاعت، مسافت را کوتاه می‌کند، و سختی‌های راه را آسان می‌نماید و جلوّ مشکلات و رهزنان را می‌گیرد﴿ وَاسْتَعِينُوا بِالصَّبْرِ وَالصَّلَاةِ ﴾ [البقرة: 45]، نماز، بنده را به خدایش نزدیک می‌کند و با هر سجده، بنده به خدایش نزدیک می‌شود. ﴿وَاسْجُدْ وَاقْتَرِبْ﴾ [العلق: 19] و نمازگزار و سجده کننده همچنان به خدا نزدیک می‌شود تا زیر سایه عرش او قرار ‌گیرد.

اما روزه، راه میانبری برای رسیدن به خداست. روزه‌ی یک روز، مشکلات هفتاد ساله‌ات را رفع می‌کند. و هر که را خداوند توفیق روزه بخشید، او را از راهی داخل بهشت می‌کند که کسی جز او و روزه داران دیگر ، وارد نمی‌شوند. آری! آن دروازه، «ریان» است، دروازه روزه داران!

آنچه باید سالکِ راه، نصب العین خود قرار دهد، رسیدن به یک مقصد متعالی است و آن مقصد، «الله» است. اللهِ بی‌نیاز از همگان . پس با اطمینان به سوی الله گام بردار که حتی اگر تو به سوی او آرام حرکت کنی، او به سوی تو می دود. و راست گفت پیامبر مهربانی: هرکه دیدار الله را بخواهد، الله طالب دیدار اوست.

سپس بدان و خوش باش که هر گاه بار سفر افکندی و با روزه و نماز و طاعات و عبادت به مقصد رسیدی، مهمان خداوند در بهشتی هستی که صاحبش اینگونه توصیف کرده است: «جَنَّاتٌ تَجْرِي مِنْ تَحْتِهَا الْأَنْهَارُ خَالِدِينَ فِيهَا نُزُلًا مِنْ عِنْدِ اللَّهِ وَمَا عِنْدَ اللَّهِ خَيْرٌ لِلْأَبْرَارِ» لیکن آنان که خداترس و با تقوایند منزلگاهشان بهشت‌هایی است که در زیر درختانش نهرها جاری است و در آن جاودانند، در حالتی که خدا بر آنها خوان احسان خود گسترده، و آنچه نزد خداست برای نیکان بهتر است.

✍?  عبدالمجيد بن محمد مباركي

? ترجمه و تلخیص: حسین سلیمان پور