حضرت ابوهریره (رض)صحابى جَلیلُ القدر و بسیار مشهورى است؛ آن تعداد احادیثى که از قول ایشان نقل شده، از اصحاب (رض)دیگر این قدر نقل نشده است. مردم از این موضوع تعجّب مىکردند که ابوهریره (رض)در سال هفتم هجرى مسلمان شده و در سال یازدهم هجرى آن حضرت (ص)وفات نمود، در چنین مدّت کوتاهى که تقریبآ […]
حضرت ابوهریره (رض)صحابى جَلیلُ القدر و بسیار مشهورى است؛ آن تعداد احادیثى که از قول ایشان نقل شده، از اصحاب (رض)دیگر این قدر نقل نشده است.
مردم از این موضوع تعجّب مىکردند که ابوهریره (رض)در سال هفتم هجرى مسلمان شده و در سال یازدهم هجرى آن حضرت (ص)وفات نمود، در چنین مدّت کوتاهى که تقریبآ بیش از چهار سال نمىشود، چگونه این قدر حدیث حفظ مىشود؟
حضرت ابوهریره (رض)خودش در بیان علّت آن، مىفرماید: مردم مىگویند: ابوهریره روایات زیادى نقل مىکند، بله، برادران مهاجر من تاجر بود و نیاز به رفت و آمد به بازار داشتند، برادران انصار به کشاورزى خود مشغول بودند، اما ابوهریره از جمله مساکین اهل صفّه بود که هرچه در خدمت آن حضرت (ص)براى خوردن حاصل مىشد، بر همان قناعت مىکرد، لذا ابوهریره (رض)اوقاتى در خدمت آن حضرت (ص)حاضر بود، که دیگران حاضر نبودند و چیزهایى حفظ مىکرد که دیگران نمىتوانستند حفظ بکنند.
او نقل مىکند که روزى در خدمت آن حضرت (ص)از ضعف حافظهى خود شکایت کردم، آن حضرت (ص)به من فرمودند: چادرت را پهن کن. من چادرم را پهن کردم. آن حضرت (ص)با دستهاى شان (طورى) اشاره کردند (که گویا چیزى در چادر من ریختند) سپس فرمودند: این چادر را به خود بمال، من چادر را به سینه خود مالیدم، بعد از آن هیچ چیز را فراموش نکردم.(بخارى)
توضیح: اصحاب صفّه کسانى بودند که گویا در مدرسه آن حضرت (ص)سکونت داشتند و براى خرج و مخارج آنان ترتیبى نبود، گویا مهمان آن حضرت (ص)بودند و آن چه از جاهاى مختلف به صورت هدیه یا صدقه نزد آن حضرت (ص)آورده مىشد، با آن زندگى را مىگذراندند، حضرت ابوهریره (رض)نیز از همین اشخاص بود، بسا اوقات چندین روز را در حال گرسنگى مىگذراند، گاهى بر اثر گرسنگى حالت بىهوشى به او دست مىداد؛ (چنان که در فصل سوّم گذشت). ولى با وجود این، احادیث را به کثرت مىکرد که به برکت آن، امروز اکثر احادیث از وى بیان مىشود. علامه ابن جوزى در «تَلقِیح» مىنویسد: ۵۳۷۴ حدیث از حضرت ابوهریره (رض)روایت شده است.
یک بار حضرت ابوهریره (رض)دربارهى نماز جنازه حدیثى بیان فرمود که آن حضرت (ص)فرمودند: شخصى که نماز جنازه خوانده، برگردد به او یک قیراط ثواب مىرسد و شخصى که تا دفن کردن همراه باشد، به او دو قیراط ثواب مىرسد و اندازه یک قیراط از کوه اُحُد نیز بیشتر است.
حضرت عبدالله ابن عمر -رضى الله عنهما- در مورد این حدیث کمى اظهار تردید کرد و فرمود : «اى ابوهریره (رض)فکر کن و بگو. ابوهریره (رض)از این حرف به خشم آمد و مستقیمآ پیش امّ المؤمنین حضرت عائشه -رضى الله عنها- رفته و به وى عرض کرد؛ من شما را قسم داده مىپرسم، آیا حدیث قیراط را از رسول الله (ص)نشنیدهاى؟ وى فرمود: بله، شنیدهام.
حضرت ابوهریره (رض)فرمود: من در زمان رسول الله (ص)نه در باغها درخت مىکاشتم و نه در بازار جنس مىفروختم؛ بلکه تمام اوقات خود را در بارگاه آن حضرت (ص)مىگذراندم؛ شغلم فقط همین بود که حرفى یاد بگیرم یا چیزى براى خوردن گیر بیاورم. حضرت عبدالله بن عمر (رض)فرمود: بدون شک شما بیشتر از ما حاضر بودید و بیشتر از ما مىدانید.(مسنداحمد)
با وجود این، حضرت ابوهریره (رض)مىفرماید: روزانه دوازده هزار بار استغفار مىکنم و نخى نزد او بود که یک هزار گره داشت شبها تا زمانى که آن را با خواندن سُبحانَ الله تکمیل نمىکرد، نمىخوابید.(تذکره)
منبع: رحمت عالم
