برخی اقشار هستند که بدون اینکه ما متوجه شویم، تاثیر شگرف و بسزایی در زندگی فردی و اجتماعی ما دارند.
یکی از این دسته‌ها، سربازها هستند. سربازها هم‌نوع و هم‌خون ما هستند. هر کدام‌شان دقیقا مثل ما صاحب پدر، مادر و یا زن و فرزند هستند و عزیزانی را دارند که برای دیدن‌شان چشم به در دوخته‌اند.

ما چه می‌دانیم از حال مادری که هر روز جای خالی فرزندش را می‌بیند و منتظر است تا قد رعنای فرزندش دوباره در قاب خانه جای بگیرد.
ما چه می‌دانیم از کمر خمیدۀ پدری که منتظر فرزندش هست تا عصای دست او در مشکلات زندگی شود؟ و ده‌ها و صدها نکته‌ی دیگر که شاید هیچ زمان در پستوی ذهن ما نگنجد.

سربازها بخاطر راحتی و آسایش ما، چه بسا شرایط سخت و طاقت فرسایی را به جان می‌خرند. شرایطی که گاه با دیدن و یا تصور آنها در ذهن، دل آدم ریش می‌شود. با وجود این همه امکانات در این بر و بوم اما سرمای جانکاه، گرمای سوزان، نبود امکانات ابتدایی و … از جمله شرایطی‌ست که بخش بسیاری از این طیف با آن دست و پنجه نرم می‌کنند.
هنوز به یاد دارم و به یقین نمی‌توانم ادا کنم، احسان آن سربازی را که در سرمای بامداد بهمن ماه سال ۱۳۹۹ در پست نگهبانی “سفیدآبه” از شدت سرما به خود می‌لرزید و من فقط با یک بوق به او ادای احترام کردم.

از انصاف نگذریم، در نگاه جامعۀ ما، چندان حرمت و وقعی به این طیف گذاشته نمی‌شود. و مردم آنطور که شایسته آنان است، به آنها ارج نمی‌نهند.
شاید در کشاکش دهر از یک یا چند تن از اعضای این طیف بزرگ، ناملایماتی دیده باشیم، اما همه را به یک چوب نرانیم و همه را بد ندانیم.
برای بیان منزلت و جایگاه والای سرباز این حدیث نبی رحمت ـ صلی الله علیه وعلی آله وسلم ـ را بیان می‌کنم که فرمودند: حُرِّمَتْ عَيْنٌ عَلَى النَّارِ سَهِرَتْ فِي سَبِيلِ اللَّهِ / چشمی که در راه خدا شب بیداری بکشد، آتش جهنم بر او حرام می شود. (سنن نسائی)
اللهم احرسهم بعینک التی لاتنام واکنفهم برکنک الذی لایرام. آمین

✍🏽: عصمت الله پورمحمد تیموری