✍🏾: دکتر أحمد ریسونی:
«در ایام آسودگی و فراخی، اگر واعظان و خطبا لب به سخن بگشایند، اشکالی ندارد. اما در روزگار فتنه‌ها و مشکلات، باید عنان سخن به‌دست خِبرگان و فقها باشد؛ زیرا بسا خطبای برّاق‌سخن و جا افتاده که زبانی شیوا، تسلطِ گفتار و برخی محفوظات زرّین به‌خاطر دارند و با این داشته‌ها دل مردم را به‌دست آورده و بر (عوام) تأثیرگذار هستند، لیکن توان اندیشیدن، بار علمی و ملکه‌ی فقهی ندارند که بتوانند قضایای مهم و بزرگ مردمی را حل و فصل کنند و چنین اموری با احساسات و عواطف سطحی و شوراندن حماسه و غوغاهای عامیانه قابل حل نیست. پس همان (شخصیت‌های خبره و دانشمند) مقصود چنین روزگار است.
اما واعظانِ فقیه و سخن‌وران حکیم، با درنظر داشت دانش و حکمت‌شان از نظر بنده قبل از اینکه واعظ و خطیب باشند، فقیه و حکیم هستند».