در حالی که ارمغان دین اسلامی برای بشریت، رهایی از بند همین آداب و رسومِ بی‌فایده و بعضاً خرافی است. اسلام، نه مخالف دورهمی و نه معاند جشن و شادی‌ست؛ که اگر بود بزرگترین سفارش اسلام به «برقراری صلۀ رحم» نبود و مسلمانان دو عید بزرگ (فطر و قربان) نداشتند. اما اسلام چون آئین زندگی […]
در حالی که ارمغان دین اسلامی برای بشریت، رهایی از بند همین آداب و رسومِ بی‌فایده و بعضاً خرافی است. اسلام، نه مخالف دورهمی و نه معاند جشن و شادی‌ست؛ که اگر بود بزرگترین سفارش اسلام به «برقراری صلۀ رحم» نبود و مسلمانان دو عید بزرگ (فطر و قربان) نداشتند. اما اسلام چون آئین زندگی برای همه بشریت از هر قشر و طبقه است، حتی در مورد اعیاد بزرگی که به آن مشروعیت بخشیده است جانب احتیاط را در نظر گرفته و مراعات حال عموم را کرده است. در عید فطر دستور رسیده است که بهترین لباسی که داریم (و نه الزاما خریدن بهترین لباس) را بپوشیم و در عید قربان، قربانی را بر کسانی که قدرت مالی دارند واجب کرده است.
تنها یک شب به بلندترین شب سال و مراسم یلدا باقی مانده است. آئینی ایرانی و البته باستانی که در بسیاری از مناطق ایران و توسط ایرانیان و فارسی‌زبانان در سراسر جهان پاس داشته می‌شود.
این اولین و آخرین جشن ایرانی نیست. کمی بعد «چهارشنبه سوری» و اندکی آن‌طرف‌تر «جشن نوروز» و «سیزده بِدر» و… از راه می‌رسند. رسومی که هر کدام به تنهایی می‌توانند هزینه‌ها و خسارت‌های هنگفتی بر روی دست مردم بگذارند. تنها تلفات و خسارات جشن چهارشنبه‌سوری می‌تواند فاجعه‌ای عظیم باشد.
من اصلاً کاری به حکم شرعی این گونه مراسمات، اعیاد و جشن‌ها ندارم، حکم شرعی و حلت و حرمت پاسداشت مراسمات مذکور را می‌توانید از دارالافتاءها و علمای‌‌تان بپرسید. سخن من این است که آیا باید به هر قیمتی این مراسمات را به این دلیل که جزء فرهنگ ایرانی‌اند پاس داشت؟
شما لحظه‌ای اوضاع بحرانی اقتصادِ مردم را در کوچه و بازار یا در فضای مجازی به تماشا بنشینید، چه فریادهایی که از گرانی آجیل شب یلدا به آسمان نرفته و چه شکایت‌هایی که از آن نشده است. هزینه‌هایی هنگفت برای هیچ، برای پاسداشت مراسمی که می‌تواند نباشد.
عجیب‌تر آنکه مطبوعات و رسانۀ ملی در «جمهوری اسلامی» با تمام توان اهمیت این جشن را در بوق و کرنا می‌کنند و مردم را تشویق به پاسداشت آن می‌نمایند.
در حالی که ارمغان دین اسلامی برای بشریت، رهایی از بند همین آداب و رسومِ بی‌فایده و بعضاً خرافی است. اسلام، نه مخالف دورهمی و نه معاند جشن و شادی‌ست؛ که اگر بود بزرگترین سفارش اسلام به «برقراری صلۀ رحم» نبود و مسلمانان دو عید بزرگ (فطر و قربان) نداشتند. اما اسلام چون آئین زندگی برای همه بشریت از هر قشر و طبقه است، حتی در مورد اعیاد بزرگی که به آن مشروعیت بخشیده است جانب احتیاط را در نظر گرفته و مراعات حال عموم را کرده است. در عید فطر دستور رسیده است که بهترین لباسی که داریم (و نه الزاما خریدن بهترین لباس) را بپوشیم و در عید قربان، قربانی را بر کسانی که قدرت مالی دارند واجب کرده است.
براستی ما که دم از اسلام می‌زنیم آیا لازم است برای پاسداشت فرهنگ ایرانی اینگونه به آب و آتش بزنیم؟
حسین سلیمان پور
