به گزارش تایبادخبر، پس از برگزاری جلسات مختلف در کارگروه تحقیقات فرهنگی شورای فرهنگ عمومی درمحل دانشگاه پیام نور باحضور محققان و خیاطان و بر اساس تحقیقات اولیه و نظرسنجی از خیاطان قدیمی لباس محلی اصیل تایباد به شکلی که مشاهده می شود آماده شد.

در طراحی این لباس نخست به جنس پارچه توجه شد. بنابراین باید از پارچه ای استفاده می شد که خصوصیات لباس های قدیمی را داشته باشد ( این لباس ها معمولا از کرباس یا پارچه های نخی استفاده می شد) بنابراین پارچه ی مورد نظر انتخاب شد که علاوه بر رنگ کاملا سفید آن حتما از الیاف پنبه ای استفاده و هم اینکه آهار نداشته باشد.

لباس متشکل از چهار قسمت می باشد:

۱- شلوار سفید که برای آزادی بیشتر و و نیز خنک بودن گشاد دوخته می شود و پاچه های آن از بخش میانی به شکل هشت دوخته می شد و لبه پاچه شلوار با دور دوزی های مسلسل و اضافه کردن تا یا لایه قطور می شود. برای بستن کمر شلوار از طنابی نخی که به صورت پارچه تورمانندی بافته می شد و در نوار دور کمر که آن را لیفن (نیفن)می نامیدند و به بند نیفن شهرت داشت بسته می شد.

۲- پیراهن این لباس که باز هم به لحاظ پوشش محفوظ و آزاد بود متشکل از پیراهن بلندی است که تا نزدیک زانو دامن آن ادامه دارد. برای باز بودن پایین دامن پیراهن از قطعه ی پارچه ی اضافه به صورت مثلث که راس مثلث در زیر بغل و قاعده آن در انتهای دامن دوخته می شد استفاده می شد که موجب گشادتر شدن دامن لباس می گردید. این قطعه پارچه تلیز نامیده می شود . سر آستین ها معمولا بدون دگمه یا لبه دوخته می شد که البته با لبه دار کردن و دگمه گذاشتن شکل زیباتری و کارآمدتری به آستین ها داده شد. یقه لباس های محلی قدیمی معمولا گرد دوخته می شد که بر اساس سلیقه افراد یقه هم به آن اضافه شد.

۳-قطعه سوم جلیقه ( واسکت ) یا ( باسکت ) معمولا مشکی و از جنس پارچه های کلفت تر دوخته می شد و دارای جیب ها مختلف برای گذاشتن وسایل بوده است.

۴- سله یا عمامه که از پارچه توری مخصوص به طول زیاد دوخته می شد علاوه بر پوشش سر ( که به دور کلاه قرص پیچیده می شد ) کاربردهای متعدد از جمله سربند ، رو انداز ، زیر انداز ، ساک و یا زنبیل و . . . ) استفاده می شد.

لازم به یادآوریست، لباس محلی تایباد(با اندکی تغییرات) هنوز هم  مورد استفاده و پسند مردم  برخی روستاهای تایباد است.