مفتی عبدالاحد حنفی در سخنان مراسم نماز جمعه این هفته خیرآباد (15 مهر 1401) بعد از قرائت حدیث پیامبر اکرم صلی الله علیه و سلم: «ذَاقَ طَعْمَ الإِيمَانِ، مَنْ رَضِيَ بِالله رَبًّا، وَبِالإِسْلامَ دِيناً، وَبِمُحَمَّدٍ رَسُولاً». فرمودند:  لذت و حقیقت ایمان را کسی حس می‌کند که این سه ویژگی را داشته باشد: «خداوند را رب» بداند و «اسلام را به عنوان دین» برگزیند و «رسول الله را به عنوان پیامبر» قبول داشته باشد.

انسان زمانی لذت ایمان را حس می‌کند که همه چیز را زیر سایۀ عدل الهی بداند و بر این باور باشد که هر رخدادی نشأت گرفته از حکمت خداوند است، چون او همه چیز را از دیگران بهتر می‌داند؛ همانطور که باغبان برای بهتر شدن باغش شاخ و برگ برخی درختان را قطع می کند، هر اتفاق خوشایند یا ناخوشایندی که در زندگی ما رخ می‌دهد، حتما حکمت‌هایی دارد که ما نمی‌فهمیم. و بندۀ مؤمن ناشکری و ناسپاسی خدا را نمی‌کند، چرا که همه را از الله می‌داند و به ربوبیت الله راضی‌است.

دومین کسی که لذت ایمان را می‌چشد، کسی است که اسلام را به عنوان دین بپذیرد و از ته دل به آن راضی باشد. مؤمن بودن به اسلام این است که تمام احکام اسلام را با جان و دل قبول داشته باشد و به فرموده‌های دین عامل باشد. خیلی‌ها هستند که ادعای مسلمانی می‌کنند، اما باید بدانیم که فقط ادعای مسلمانی کافی نیست. باید به همۀ احکام دین پایبند باشیم نه مانند کسانی که بعضی احکام را قبول دارند و برخی دیگر را نه.

و سومین شخصی که لذت ایمان را احساس می‌کند، کسی است که به نبوت پیامبر صلی الله علیه و سلم ایمان داشته باشد. رضایت به نبوت رسول الله صلی الله علیه و سلم یعنی اینکه در تمام امور، سخن پیامبر صلی الله علیه و سلم را به عنوان فیصله قبول داشته باشند. هر فیصله و حکم پیامبر صلی الله علیه و سلم را با جان و دل بپذیرند. خداوند می‌فرماید: «فَلَا وَرَبِّكَ لَا يُؤْمِنُونَ حَتَّىٰ يُحَكِّمُوكَ فِيمَا شَجَرَ بَيْنَهُمْ ثُمَّ لَا يَجِدُوا فِي أَنفُسِهِمْ حَرَجًا مِّمَّا قَضَيْتَ وَيُسَلِّمُوا تَسْلِيمًا» «نه چنین است، قسم به خدای تو که اینان (به حقیقت) اهل ایمان نمی‌شوند مگر آنکه در خصومت و نزاعشان تنها تو را حَکَم کنند و آن‌گاه به هر حکمی که کنی اعتراض نداشته، کاملاً (از دل و جان) تسلیم (فرمان تو) باشند.» مفسرین می‌گویند این حکم تنها در مشاجرات نیست، بلکه در تمام امور زندگی مدنظر هست و مسلمان باید به حکم خدا و پیامبر راضی باشد.

امام بخاری حدیث پیامبر صلی الله علیه و سلم را نقل کرده‌اند که: «مَنْ صَلَّى صَلاتَنَا، وَاسْتَقْبَلَ قِبْلَتَنَا، وَأَكَلَ ذَبِيحَتَنَا، فَذَلِكَ الْمُسْلِمُ الَّذِي لَهُ ذِمَّةُ الله وَذِمَّةُ رَسُولِهِ، فَلا تُخْفِرُوا الله فِي ذِمَّتِه». «هر كس مانند ما نماز بخواند و به قبلة ما رو نمايد و ذبيحة ما را بخورد، مسلمان است و چنين شخصي را خدا و رسول، امان داده اند. پس به كسي كه در امان خدا است خيانت نكنيد». شارحین می‌گویند: این همه احکام از قبیل حج و روزه و زکات و غیره هست، چرا در حدیث فقط این نکات ذکر شده است؟ پاسخ داده‌اند که این روایت در مورد کسانی است که تازه وارد اسلام شده‌اند. شرط قبولیت ایمان این هست که شخص رسومات دین قبلی خود را کنار بگذارد. یهودیان با مسلمان زیاد اختلاف داشتند. آنها رو به قبله نماز نمی‌گذاردند و یا ذبحه مسلمانان را نمی‌خوردند.

باید بدانیم که این حکم منحصر به آن زمان نیست، بلکه در هر زمان شخص مؤمن باید از تمام آداب و سوم گذشتگان خود دست بکشد‌.

این پذیرفته نیست که یهودی یا مسیحی و یا کمونیست بگوید من مسلمان می‌شوم، اما مراسم ملی و یا قومی خودم را انجام می‌دهم. مسلمان واقعی باید به مراسم و زندگی اسلامی تن بدهد؛ چرا که اسلام خود یک فرهنگ و تمدن هست و مسلمان را از وابستگی به دیگر فرهنگ‌ها بی‌نیاز می‌کند.

نه تنها اعمال، بلکه حتی خواهشات و احساسات باید تابع دین باشد، در هر کار باید ببینیم شریعت چه می‌گوید.

برخی از عزیزان می‌پرسند که جشن تولد و یا فلان رسم ملی چه ایرادی دارد؟ باید بدانیم که ما مسلمانیم و از خودمان فرهنگ و دستوری داریم. بزرگترین نعمت، قدرت تفکر و تعقل و اندیشیدن هست چرا ما فکر نمی‌کنیم.

به عنوان مثال همین مراسم‌های عروسی را ببینیم که شریعت گفته به عنوان شکر چند نفری را غذا بده، حالا ما چه رسوماتی را که اضافه نکردیم! و برای یک یا دو ساعت خوشگذرانی دیگران، خودمان را گناهکار می‌کنیم و حتی گناه دیگران را نیز بدوش می‌کشیم!

متاسفانه ما آداب زندگی را بلد نیستیم و همه چیز زندگی ما  شده است نگاه و حرف مردم. ما باید به دین و شریعت خودمان نگاه بکنیم.