مولوی امین الله تیموری در مقدمه سخنان مراسم نماز جمعه این هفته خیرآباد، آيه « وَاعْتَصِمُوا بِحَبْلِ اللَّهِ جَمِيعًا وَلَا تَفَرَّقُوا وَاذْكُرُوا نِعْمَتَ اللَّهِ عَلَيْكُمْ إِذْ كُنْتُمْ أَعْدَاءً فَأَلَّفَ بَيْنَ قُلُوبِكُمْ فَأَصْبَحْتُمْ بِنِعْمَتِهِ إِخْوَانًا وَكُنْتُمْ عَلَى شَفَا حُفْرَةٍ مِنَ النَّارِ فَأَنْقَذَكُمْ مِنْهَا كَذَلِكَ يُبَيِّنُ اللَّهُ لَكُمْ آيَاتِهِ لَعَلَّكُمْ تَهْتَدُونَ.»تلاوت نمود.
وي آنگاه با اشاره به ضرورت شكر خداوندبه خاطر نعمت هايي كه به انسان ارزاني داشته، بيان داشت:هر قدر انسان تلاش كند از انجام شكر نعمت هاي الهي عاجز است، ولي بايد در مسير شكر و رضايت خداوند گام بردارد.اما متاسفانه گاها از بعضي افراد كارها و خطاهايي سر مي زند كه موجب سرافكندگي  مي گردد.

استاد حوزه انوارالعلوم در ادامه گفت: «حق» مقوله اي است كه هر فرد خودش را بر آن مي داند و بر اين باور است كه فكر و ايده‌ي وي بر اساس حقيقت ونشات گرفته از حق مي باشد. چنانچه مشركين  هم بر اين باور بودند كه بت پرستي كاري صحيح بوده و مي گفتند: ما اين بت ها را بدين خاطر مي پرستيم و براي آنها سجده و نذر و نياز مي كنيم تا ما را به درگاه باريتعالي نزديك نمايند. و يهود  و نصارا نيز چنان خود را بر حق مي دانستند كه خود را از نزديكان باريتعالي مي دانستند و حتي بهشت را مخصوص خود مي دانستند و مي گفتند: تنها كساني وارد بهشت مي شوند كه يهودي يا نصارا باشند چنانچه خداوند اين باور آنها را اينگونه به تصوير مي كشد: وَقَالُوا لَن يَدْخُلَ الْجَنَّةَ إِلَّا مَن كَانَ هُودًا أَوْ نَصَارَ‌ىٰ ۗ تِلْكَ أَمَانِيُّهُمْ ۗ قُلْ هَاتُوا بُرْ‌هَانَكُمْ إِن كُنتُمْ صَادِقِينَ.
اما اين سوال پيش مي آيد: چه كسي بر حق است؟ و چه چيزي مي تواند سعادت را رقم بزند؟
 وي گفت: يقينا بايد اذعان نمود كه تنها عامل سعادت، كه انسان را به حق و حقيقت مي رساند، قرآن، اين كتاب آسماني است.
وی درمورد شان و منزلت قرآن افزود: بر اساس باور هر مسلمان و تصريح خود قرآن، در آن هيچگونه خللي وجود ندارد و هيچ شكي در آن نيست و خداوند نيز ضمانت نموده تا روز قيامت از آن حفاظت نمايد. و قرآن شاه كليد حل مشكلات و نابساماني هاي فردي و اجتماعي مي باشد.
خداوند اهل ايمان را به چنگ زدن به ريسمان الهی امر نموده و طبق اقوال بسياري از صحابه، من جمله حضرت علي و ابن مسعود (رضی الله عنهم اجمعین)منظور از ريسمان الهي، قرآن است. به يقين قرآن تنها ريسماني است كه مي تواند انسان گم كرده راه را به منزل مقصود برساند.
اگر دقت داشته باشيم هيچ يك از انگيزه هاي وطني، قومي ، ملي و سياسي اينقدر توانايي ندارند كه مردم را گرد هم جمع كند، به اندازه اي كه قرآن آن قدرت و توانايي را دارد. در انديشه قرآن چيزي به نام شرقي و غربي و سياه و سفيد و قوميت معنا ندارد. بلكه همه برابر هستند و هيچ قومي  بر قوم ديگر ارجحيت ندارد.
قرآن دارای صفاتي از قبیل«شفادهنده» و «حبل الله المتين» ، «عامل نجات» و… است.

مولوی تیموری افزود: جهالت عرب قبل از اسلام شهره تاريخ است، آنان به خاطر كوچكترين چيزي، جنگ هاي چندين ساله را می انداختند ولي همين قرآن الفت و محبتي بين آنها بوجود آورد كه آن هم شهره تاريخ شد. آنان بعد از قبول قرآن و دستورات شریعت تا حد مرگ براي نجات يكديگر جان فشانی کردند. چنانچه خداوند هم بدان اشاره مي كند  و مي فرمايد: «وَيُؤْثِرُونَ عَلَى أَنْفُسِهِمْ وَلَوْ كَانَ بِهِمْ خَصَاصَةٌ»

مولوي تيموري در پايان به توجه به دستورات قرآن و تدبر در آيات آن تاكيد ورزيد.