از 365 روز سال، 7 روز را به وحدت اختصاص داده‌اند، اگرچه برگزاری این مراسم حال و هوای مراسم دهه60 و 70 را ندارد، اما صرف بیان آن و برگزاری چند همایش و سمینار و کنفرانس به‌نام این هفته موجب شده تا چند نکته را بیان کنم.

1- وحدت نیاز فوری و ضروری در شرایط فعلی کشور است. اما این وحدت نیازمند اعتمادسازی و جلب اعتماد تمامی ساکنین ایران‌زمین است.

2- وحدت قرار است بین تمامی مذاهب اسلامی در ایران شکل بگیرد تا دست از اختلاف و تفرقه بردارند. لذا می‌طلبد تا این امر مورد توجه کسانی که صاحب تریبون هستند قرار گیرد و از بیان عبارات و کلماتی که می‌تواند موجب وهن و تفرقه شود خودداری کنند.

3- وحدت با شعار صورت نمی‌گیرد، بلکه با انجام اقداماتی که موجب جلب اعتماد شود صورت می‌گیرد و این امر نیازمند برنامه‌ریزی عملی است.

4- تا زمانی که احساس تبعیض و نابرابری وجود داشته باشد، وحدت به سختی ایجاد می‌شود. وحدت با شعار و موعظه و پند ایجاد نمی‌شود.

5- احساس تبعیض و نابرابری ناشی از ستم است و دولتمردان ما باید تلاش کنند تا این ستم را برطرف کنند. از سوی دیگر قانون اساسی یکی از اهداف انقلاب را رفع تبعیض دانسته است.

6- همزیستی مسالمت‌آمیز ایرانیان مستلزم پذیرش واقعیت‌های خواسته‌های آنان است. تحقق این خواسته‌ها و احترام به آن مناسب‌ترین گام برای شکل‌گیری این وحدت است.

7- وحدت با نفی ستم ایجاد می‌شود. کینه و نفرت از اجزای تشکیل‌دهنده ستم محسوب می‌شوند. ایران سالیان سال از نفرت و کینه رنج برده است. نباید هیچ تفاوتی بین اقوام و مذاهب در ایران وجود داشته باشد. کوچکترین تبعیض موجب پدیداری نفرت و کینه می‌شود.

8- احساس حقارت و نابرابری، درد بزرگی است که مستلزم مرهم فراوانی است تا التیام یابد. این مرهم تصویب قوانین اجرایی و توجه به خواست مشروع و قانونی شهروندان متعلق به گروه‌های قومی و مذهبی است.

9- وحدت موجب عشق ورزیدن به هم‌نوع و همدیگر و باعث سربلندی و بالندگی می‌‌شود، و تفرقه باعث نفرت و کینه‌ورزی و دشمنی می‌شود.

10- پارامترهای بردباری، مدارا، احترام به عقاید و باورها، تلاش برای رفع تبعیض و… موثر در تحقق وحدت هستند.

واقعیت مسئله این است که ایران برای همه ایرانیان بوده و همه حق یکسان و واحد در برخورداری از امکانات دارند. اما در عمل چنین نبوده و تبعیض و نابرابری موجب پایمال شدن حقوق لاینفک اقوام و مذاهب تشکیل‌دهنده‌ی ایران می‌شود. بهتر است به‌جای هزینه‌های زیاد برگزاری کنفرانس و همایش‌های بی‌خاصیت، برای تحقق شرایط وحدت گام برداریم.

وحدت را به کل 365 روز سال بسط بدهیم و دست از شعار برداریم. تلاش کنیم تا با اعتمادسازی و برطرف کردن زمینه‌های تفرقه، گام عملی برای وحدت برداریم.

وحدت با ناهار و شام دادن به عده‌ای از علما و مدعوین خاص محقق نمی‌شود، بلکه با برطرف کردن زمینه‌های حساسیت و احترام به عقاید و احترام و باورهای مذهبی این مردمان ایران‌زمین، شکل می‌گیرد.

  حسین احمدی‌نیاز/ روزنامه همدلی- 25 آذر ۱۳۹۵