سالهاست از وحدت می‌گوییم و گفتنی‌ها گفتیم،اما آنچه جای تامل دارد اینست که چرا پس از این همه سال و این همه هفته وحدت ها بازهم به هفته وحدت نیاز داریم؟ چرا جای خالی وحدت را حس می‌کنیم؟ چرا علی‌رغم آنکه می‌دانیم و بر مزایای وحدت و برادری واقفیم […]

انواروب| سالهاست از وحدت می‌گوییم و گفتنی‌ها گفتیم،اما آنچه جای تامل دارد اینست که چرا پس از این همه سال و این همه هفته وحدت ها بازهم به هفته وحدت نیاز داریم؟ چرا جای خالی وحدت را حس می‌کنیم؟ چرا علی‌رغم آنکه می‌دانیم و بر مزایای وحدت و برادری واقفیم بازهم وحدت را نیافتیم؟ این چرا؟ و چراهای دیگر؟ ذهنم را بدجوری به خود مشغول داشته‌اند. آنقدر از خوبی‌ها و بایدهای وحدت گفتیم که شاید گفتنش دیگر محلی از اعراب نداشته باشد .
براستی مگر فلسفه وحدت چیست؟ چرا باز هم حس وحدت کم رنگ است؟ از نظر مفهومی وحدت بمعنای «باهم و در کنار هم بودن» است. اما چرا وحدت؟ مسلما الزامات جهان اسلام، تفرق و چند دستگی مسلمانان، رواج خشونت‌های داخلی، شیوع تفکرات انکار دیگری و خودحق پنداری، افول همگرایی و رشد تضادهای مذهبی در جهان اسلام را می‌توان از عوامل چرایی ضرورت وحدت اسلامی دانست.
اما چرا وحدت در ایران اهمیت بسزا و خیلی بیشتری دارد؟ ایران سرزمینی متشکل از ایرانیانی با اقوام و مذاهب مختلفی است که بسان قطعات یک پازل زیبا، سازنده ایرانیت ایرانند.اگر وحدت در ایران نهادینه گردد، قطعا هم بر یک‌رنگی‌ها، همدلی و تقویت ایران موثر است و هم بر منازعات و تنشهای جهان اسلام تاثیر مثبتی خواهد گذاشت. ازآنجائی‌که وحدت مذاهب شیعه و سنی محور این همگرایی بوده و ایران نیز تنها قدرت مسلط شیعه در جهان است، تحقق وحدت در داخل ایران بدون شک بر مناسبات برادران شیعه و سنی در سایر کشورها تاثیر خواهد داشت .
اگر سنی در ایران به تمام معنا احساس وحدت کند، قطعا منادی آن در جهان خواهد بود. اگر نخبه سنی در ایران احساس کند که نگرانی بابت ارتقای علمی و اداری‌اش ندارد قطعا برادری را با تمام وجودش فریاد می‌زند. اگر نگرانی علمای دینی اهل سنت رفع گردد، مطمئنا منبرهای ما جز بانگ مهر و همدلی نخواهند نواخت. اهل‌سنت ایران همۀ این برادری‌ها را اثبات و همیشه راویان یکدلی و منادیان وحدت بوده و هستند.
به‌نظر می‌رسد مفهوم وحدت زمانی تعبیر خواهد شد که قدم‌های نزدیک بیشتری از طرف گروه مسلط به‌سوی گروه اقلیت برداشته و دست برادری دراز گردد. ما در ایران هم ایرانی و هم مسلمان هستیم. حافظان سرزمین و مدافعان آرمان‌های انقلاب هستیم. یاران نظام و رهبری و همدلان ملتیم. برادران دینی و منادیان وحدت هستیم. در واقع تمام بسترهای یک وحدت کامل را داریم و بساط برادری را سالهاست گسترده‌ایم. سهم خود را در این وحدت ادا نموده‌ایم. منطقی آنست که وحدت در عمل هم محقق شود، نگرانی‌ها برچیده و حس تبعیض‌ها رفع گردد.
زمان آنست که دهان تفرقه‌افکنان را گل گرفت و بذر برادری‌ها را کاشت. زمان آنست که مسئولین ما نگاه مذهبی به انتصابات نداشته باشند. مگر در همه این سالها مقام معظم رهبری بر لزوم وحدت و ضرورت برادری‌ها تاکید نکرده‌اند؟ پس چرا هنوز برخی‌ها با خط کش مذهبی راه را می‌پیمایند؟ چرا علی‌رغم این‌همه بسترهای فکری و قانونی، برخی‌ها هنوز به نیروهای اهل سنت به دیده تردید می‌نگرند. چرا به مطالبات اهل سنت علی‌رغم تمام الزامات امنیتی و نگاه مثبت مقامات کشوری و امنیتی به این مقوله، کم توجهی می‌گردد؟
قطعا کم کاری ناشی از سلیقه و بی‌مسئولیتی مسئولینی است که هنوز اهمیت مفهوم وحدت در نظام اسلامی را درک نکرده‌اند. اینها هنوز نگاه سلیقه‌ای، باندی و جناحی را بر منافع عمومی مصلحت‌های نظام و امنیت پایدار کشور ترجیح می‌دهند. به‌نظر می‌رسد بیش و پیش از آنکه به برگزاری هفته‌های وحدت بپردازیم، باید به آموزش و الزام مدیران و متولیان امر بپردازیم که وحدت را از مرحله مفهوم و نماد به مرحله اقدام و عمل برسانند. نگران وحدت شیعه و سنی نیستم، چراکه معتقدم شیعه و سنی واقعی هر دو یکی هستند، این حس تبعیض است که باید رفع گردد، چرا که همین حس منفذ نفوذ دشمنان و چاره کار هم همانی است که گفتم.

منبع: سلام پاوه