چندی قبل و در گوشه ای از جهان پهناور، دو شخصِ نقابدار، با حمله مسلحانه به دفتر نشریه ای، چند نفر را به قتل می رسانند. این خبر با عنوان «تروریست های مسلمان ….» سرتیتر رسانه های دنیا قرار می گیرد. خبرگزاری ها ، شبکه های رادیویی و تلویزیونی، جراید و روزنامه ها، شبکه های اجتماعی و… به تحلیل حادثه می پردازند.

این خبر، روزها و هفته ها خوراک رسانه ها و غول های خبری می شود. چندین تظاهرات و راهپیمایی به راه می افتد، راهپیمایی چند میلیونی ، با حضور سران برخی کشورها. فریاد «وا بشراه!!» طنین انداز می گردد. هشتگ (من شارلی هستم) فضای مجازی را درمی نوردد.  آری! حمله کننده گان گفته اند: مسلمان اند و انتقام پیامبرشان را می گیرند. و از همه مهمتر ، قربانیان، غیر مسلمانند و به اصطلاح و ادعا ، مدافعان آزادی بیان.

اندکی بعد، در گوشه ای دیگر جهان، سه جوان در پارکینگِ منزلشان به ضرب گلوله  فردی مهاجم کشته می شوند. این خبر در تیتر رسانه ها قرار نمی گیرد ، برخی رسانه ها آن را پوشش نمی دهد و برخی دیگر به سادگی می نویسند: «سه نفر کشته شدند». شبکه های رادیویی و تلویزیونی، جراید و روزنامه ها، شبکه های اجتماعی و… در حد خبری ساده و کم اهمیت به آن می پردازند. این بار تظاهرات و راهپیمایی به راه نمی افتد، راهپیمایی چند میلیونی به جای خود که از راهپیمایی چند صد نفری هم خبری به گوش نمی رسد. دیگر از هشتگ (من مسلمان هستم) در فضای مجازی خبری نیست!

آری ! این بار سه جوان دانشجوی مسلمان، قربانی خشم و کینه فردی بی دین شده اند. پس حادثه تروریستی نیست ، چون قاتل مسلمان نیست و این حادثه فاجعه نیست، چون مقتولین مسلمانند.

از همه دردآورتر آنکه مقتولین حادثه شارلی، برای شهرتشان دست به توهین می زدند، هتاکی می کردند، اعتقادات دیگران را به سخره می گرفتند، اما این سه جوانِ مسلمان چی؟  آنان به کارهای خیریه و امداد می پرداختند و دوستان آنها تصاویری منتشر کرده اند که این سه نفر را هنگام توزیع مواد غذائی و ارائه کمک های اولیه به افراد بی خانمان آمریکا نشان می دهد. به نوشته واشنگتن پست، «ضیاء برکات» فرد خیری بوده که برای رسیدگی به نیازهای بهداشت دهان و دندانِ پناهندگان سوری و فلسطینی، از طریق «بنیاد مسواک» اعانه جمع می کرده و برای بی خانمان های آمریکایی نیز کار خیریه داوطلبانه انجام می داده است.

 این سه جوان، در روز روشن و در اثر برخورد گلوله به سرشان کشته می شوند،  در خانه خودشان، در یک منطقه مسکونی آرام در چپل هیل، یک شهر دانشجویی با حدود 60 هزار نفر جمعیت.

آری ! دانشجویان مسلمان، هتاکان شارلی ابدو نیستند که جهان غرب و کمپانی های سخن پراکنی آن در رثایشان اشک تمساح بریزند و فریاد دفاع از حقوق بشر سردهند و به راستی که قصه دردناکی است داستان ما مسلمانان.

حسین سلیمان پور