انواروب| مولانا غلام نبی نعمتی استاد حدیث حوزه علمیه انوارالعلوم در ابتدای سخنان خود در ششمین نشست دانش‌آموختگان حوزه علمیه انوارالعلوم خیرآباد فرمودند: امروز ما در سلک اهل علم قرار داریم و خداوند می‌فرماید خشیت واقعی از خدا را فقط اهل علم دارند، حال بیندیشیم که آیا واقعا ما خشیت خداوند را داریم و آیا از آن بهره برده‌ایم؟
پیامبر صلی الله علیه و سلم فرمودند: دو گروه هستند که اگر اصلاح شدند، امت اصلاح می‌شود: یکی علما و دیگری امرا و حاکمان.
حال راه اصلاح چیست؟
بنا به فرموده امام مالک رحمه الله راه اصلاح آخر امت با همان چیزی‌است که اول امت اصلاح شده است. در زندگی صحابه رضی الله عنه اتباع محض از دستورات اسلام بود و یک عالم هم زمانی الگو قرار می‌گیرد که خودش اصلاح شده باشد.
کسانی که می‌خواهند الگو باشند باید از تمام لکه‌های زشتی پاک باشند و در زندگی آنها جایی برای ایراد گرفتن و انگشت گذاشتن نباشد.
عزیزان! من و شما الگو هستیم، چه امام مسجد، چه استاد و چه فرد عادی باشیم، مردم به ما نگاه می‌کنند. مردم به نوع مشغولیت ما توجه نمی‌کنند، بلکه به عالم بودن ما توجه دارند.
در هر شغل و صنفی باشیم، در صورت اتفاق کوچکترین خطایی، دامن همه را لکه دار می‌کنیم.
لذا سروران اگر نمی‌توانیم مایه افتخار باشیم، مایه ننگ هم نباشیم. مبادا خطای ما اعتبار دیگر هم‌لباسان ما را مخدوش نماید.
باید خشیت خدا در وجود همه ما باشد و خدا را حاضر و ناظر بدانیم. و کاری نکنیم که باعث بدنام شدن علما شویم.

🔹 مولانا نعمتی در ادامه فرمودند: حدود ۴۴ سال است این حوزه پایه گذاری شده است و شما حاصل زحمات این مجموعه هستید، شما حاصل تلاش اساتید و کمک‌های مادی و معنوی مردم هستید. شما چشم و چراغ حوزه و اساتید هستید، بنابراین همه امیدها بعد از الله به شما دوخته شده است. اگر شما احساس مسئولیت کنید، همه به شما افتخار می‌کنند و اگر خدای نخواسته بی‌توجه و بی‌پروا باشید، دیگر شاید این هدف برآورده نشود.
برای اینکه زندگی و فعالیت ما بهتر باشد، اخلاص را در نظر بگیریم.
توجه نکنیم که از ما تقدیر می‌شود یا نه، اگر هیچکس ما را یاری نمی‌کند باز هم کار را رها نکنیم.
اگر کسی کمک کرد چه خوب و اگر کسی حمایت نکرد، ما باید وظیفه خود را انجام دهیم.
دیگر اینکه تقوا و پرهیزگاری را رعایت کنیم. مردم به رفتار و کردار ما نگاه می‌کنند و خداوند در کار ما برکت می‌گذارد و محبت ما را در دل مردم جای می‌دهد و مردم را مهربان می‌کند. در صورت کوتاهی مردم، به خودمان رجوع کنیم و کوتاهی را در خود جستجو کنیم و از خود گلایه کنیم نه از مردم.
در زندگی قناعت را مدنظر داشته باشیم و جایگاه خود را بشناسیم. ما مثل سایر مردم هستیم، اما چرا مردم به ما احترام می‌گذارند؟ این احترام را خداوند به‌خاطر علم به ما عطا نموده است.
قدرشناس مردم باشیم، احترامشان را داشته باشیم، اما به‌خاطر متاع دنیا پیش مردم خم نشویم و خود را کوچک نکنیم. با خدا باشیم و به گفته‌های خود اعتقاد داشته باشیم و در رفتار و برخورد با مردم حکمت داشته باشیم.
با خشونت و پرخاش نمی شود کار کرد، بلکه ابتکار داشته باشیم و تنها به یک برنامه بسنده نکنید. امامی که با جوانان ارتباط نداشته باشد، او موفق نیست.
علم همانند یک تیغ دو طرفه است و به هرطرف که کج شود، می‌برد. گاهی اوقات انسان را به زمین می‌زند، لذا از این تیغ دو طرفه درست استفاده کنیم. همیشه علم را برای خود کمال ندانیم، بلکه گاهی باعث زوال ما می‌گردد و برای انسان کبر و غرور و گمراهی بوجود می‌آورد.
هر چه اختلاف در جهان است، همه از علم سرچشمه گرفته‌اند و از خداوند بخواهیم علم نافع عطا کند.
امید دارم این جلسه ما مفید و مثمرالثمر واقع گردد.