چگونه مردان قریش اموال و چیزهای با ارزش خودشان را نزد او به امانت می‌گذاشتند آن هم با دشمنی و اختلافی که بینشان بود؟

در سیرت پیامبر خدا ـ صلی الله وعلیه وآله وسلم ـ داستانی آمده که شاید هزار بار آن را خوانده‌ام، اما تازه امروز متوجه چیزی در این داستان شدم و آن اینکه وقتی ایشان ـ علیه الصلاة والسلام ـ قصد هجرت به مدینه نمودند، علی بن ابی‌طالب ـ رضی الله عنه ـ را به جای خود گذاشتند تا امانت‌ها را به صاحبانش برگرداند!
امانت‌ها؟!
چگونه مردان قریش اموال و چیزهای با ارزش خودشان را نزد او به امانت می‌گذاشتند آن هم با دشمنی و اختلافی که بینشان بود؟
میان محمد ـ  صلی الله علیه وسلم ـ و قریشیان نوعی از دشمنی بود که شاید کمتر بشود مانند آن را یافت. او دین قریشیان را احمقانه می‌دانست و خدایانشان را کوچک می‌شمرد و دعوتشان می‌کرد تا دست از دینی بکشند که به آن خو کرده بودند. دین پدران! آنها نیز در مقابل به ایشان و خانواده و اصحابشان آزار می‌رساندند. باعث هجرتشان به حبشه و سپس به مدینه شدند و به شکل کامل آنان را در محاصره قرار دادند و سه سال در شعب ابی‌طالب زندانی کردند!
با این حال چگونه اموال خود را نزد او می‌گذاشتند؟ و چگونه ایشان از اموال آنان ـ دشمنانش ـ محافظت می‌کرد؟
آیا ممکن است که مثلا حزب «ملت» اموالش را در اختیار یکی از اعضای حزب «ملی‌گرا» بگذارد؟ آیا مثلا حزب دمکرات در ایالات متحده مدارک خودش را در اختیار یکی از اعضای حزب جمهوری‌خواه قرار می‌دهد؟
آیا در دنیا دو حزب دشمن و مخالف هستند که یکی از آنها اموال با ارزش خود را که ترس از دست رفتنش را دارد در اختیار دیگری قرار دهد؟
آیا در تاریخ ملت‌ها یک فرد یافت می‌شود که چنین خصلتی داشته باشد؟ مردی که در حال صلح و در حال جنگ، در حال دوستی و در حال دشمنی، اینقدر شریف و امانتدار بماند؟ آنقدر که با دشمنانش همانقدر امانت‌دار باشد که با دوستانش؟ و امانت‌داری نزد او بالاتر از عاطفه و منافع و اهداف شخصی و حزبی باشد؟ کسی که اطمینان به او یک حقیقت ثابت باشد و دور و نزدیک و دوست و دشمن به آن باور داشته باشند؟
این حالتی است بسیار عجیب که نشان می‌دهد محمد ـ صلی الله علیه وسلم ـ در اخلاق شخصی خود در همه‌ی تاریخ بشر فردی خاص است که اگر با وحی بزرگترین پیامبر نبود، با همین اخلاقش بزرگترینِ مرد تاریخ بود.

✍?  شیخ علی‌طنطاوی ـ رحمه الله ـ