یکی از آموزه‌های زیبای اسلام و نیز از محاسن اخلاق که پیامبران به آن آراسته بودند و خداوند ما را هم دستور به آن داده است، گرامی داشت میهمان است. شاعر عرب به اکرام مهمان و خدمت به آن افتخار کرده می گوید:

 وَإِنِّي لَعَبْدُ الضَّيْفِ مَا دَامَ ثَاوِيًا ♦♦♦ وَمَا شِيمَةٌ لِي غَيْرَهَا تُشْبِهُ الْعَبْدَا

( من غلام مهمانم تا مادامی که در خانه‌ام هست ♦♦♦ و خصلت غلام‌گونه‌ی دیگری غیر این ندارم)

اما اینجا، سخن از مهمان مخصوصی است، چرا که، دوستی از مهمانِ گران‌جانی شاکی بود که از روزی که وارد خانه‌اش شده‌است، چنان جا خوش کرده که اوقات وی را تلخ نموده و لذت زندگی را از او گرفته است. مشکل بزرگ آنجاست که این مهمان در تمام امور زندگی وی و فرزندانش دخالت می کند.

این مهمان، کسی نیست جز «اینترنت و شبکه‌های اجتماعی» که باری بر دوش بسیاری از کاربرانشان شده‌اند. این مهمان، خانواده را مجبور می‌کند قبل از گرفتن عکس، دست به غذا نبرند؛ همچنین آنان را وادار کرده است که به ظاهر و شکل غذا اهمیت بیشتری از طعم آن بدهند. او، جاسوسی است که دیگران را از آنچه در خانه اتفاق می‌افتد آگاه می‌سازد. بسیاری چنان در آراستن خود، خانه ، غذا و … (جهت اشتراک‌گذاری عکس آن در شبکه های اجتماعی) به چشم وهم‌چشمی و رقابت می‌پردازند که گویا اینترنت و شبکه‌های اجتماعی، همه زندگی و لحظات حیات آنان است ، در حالی که در حقیقت، اینها لحظات مصنوعی و فانتزی است و خوشبختی، لبخند کوتاه جلو دوربین نیست. آنان نمی‌دانند، هرگاه چشم و هم‌چشمی ، رقابت و فخرفروشی وارد خانه و جامعه‌ای شد، آن را فاسد می‌کند.

جالب است که دوستی می‌گفت: فقط با قطع اینترنت، می‌توانم همه اعضای خانواده را کنار هم بنشانم! چرا که همه مشغول اینترنت هستند و قطع آن، می‌تواند همه را درکنار هم جمع کند. اینترنتی که دور را نزدیک و نزدیک را دور کرده است!

 پیامبر (صلى الله عليه وسلم) وقتی که نگین انگشتری‌اش باعث شد هواسش از یاران پرت شود، عذر خواهی نموده، فرمود: ” شَغَلَنِي هَذَا عَنْكُمْ مُنْذُ الْيَوْمِ ، إِلَيْهِ نَظْرَةٌ ، وَإِلَيِكُمْ نَظْرَةٌ ” . ثُمَّ رَمَى بِهِ . ” امروز نگاه به این (انگشتر) مانع توجه من به شما شده است، گاهی به او می‌نگرم و گاهی به شما. آنگاه انگشتری را انداخت.(مسند أحمد)

اما امروزه بنگرید که این وسایل مردم را چقدر از کارها و مسئولیت‌هایشان بازداشته‌اند، حال آنکه پسنیده آن است که استفاده ما از این امکانات به حدی باشد که مانع کارهای مهم زندگی و عبادی ما نشود، باید اینترنت جزئی از سعادت و خوشبختی‌مان باشد نه باعث بدبختی‌ها و تضییع اوقاتمان.

تعامل نیکو و استفاده صحیح از وسائل ارتباطی، مانع بسیاری از ناهنجاری‌های موجود در جامعه می‌شود ؛ ناهنجاری‌هایی همچون ابتذال، جستجوی چیزهای بیهوده، آبروریزی، فخرفروشی و…

باید این وسائل را وسیله انتشار خیر و نیکی بگردانیم و از آنان در راستای برانگیختن روح همکاری بر نیکی ، تقوی ، صله رحم و الفت استفاده بریم.

نویسنده: دکتر زياد بن عابد المشوخي/ الألوکة

مترجم : حسین سلیمان پور/ انواروب