لطف و احسان خداوندی پایان ناپذیر است. این روزها ریزش نعمت نزولات آسمانی از برف و باران در سرزمین ما (خصوصا خراسان) بی‌حساب است. به فرموده خداوند: «يَرْزُقُ مَن يَشَاءُ بِغَيْرِ حِسَابٍ» (البقرة / 212) « و خدا به هر که خواهد روزی بی‌حساب بخشد.»

در دیباچه گلستان سعدی ـ رحمه الله ـ می‌خوانیم:

« منّت خدای را عزّ و جل که طاعتش موجب قربتست و به شکر اندرش مزید نعمت. هر نفسی که فرو می‌رود ممدّ حیاتست و چون بر می‌آید مفرّح ذات، پس در هر نفسی دو نعمت موجودست و بر هر نعمتی شکری واجب

از دست و زبان که برآید

کز عهده شکرش به در آید

«اِعملوا آلَ داودَ شکراً وَ قلیلٌ مِن عبادیَ الشکور» (سورهٔ سبأ – آیهٔ ۱۳)

بنده همان به که ز تقصیر خویش

عذر به درگاه خدای آورد

ورنه سزاوار خداوندیش

کس نتواند که به جای آورد

باران رحمت بی‌حسابش همه را رسیده و خوان نعمت بی‌دریغش همه جا کشیده…

ابر و باد و مه و خورشید و فلک در کارند

تا تو نانی به کف آریّ و به غفلت نخوری

همه از بهر تو سرگشته و فرمان بردار

شرط انصاف نباشد که تو فرمان نبری … » (گلستان سعدی، دیباچه)

لطف و احسان خداوندی پایان ناپذیر است. این روزها ریزش نعمت نزولات آسمانی از برف و باران در سرزمین ما (خصوصا خراسان) بی‌حساب است. به فرموده خداوند: «يَرْزُقُ مَن يَشَاءُ بِغَيْرِ حِسَابٍ» (البقرة / 212) « و خدا به هر که خواهد روزی بی‌حساب بخشد.»

عادت کرده‌ایم و صد البته وظیفۀ دینی ما هم هست که وقتی نمی‌بارد، با نماز و دعای استسقاء از خداوند باران بطلبیم. آیا حال که خداوند نعمتش را بر می‌ریزاند، شایسته نیست که شکر او را به جای آوریم؟!

شکر نعمت نعمتت افزون کند: « لَئِن شَكَرْتُمْ لَأَزِيدَنَّكُمْ» (ابراهیم / 7) باید قدردان لطف و احسان خداوند باشیم. شکر خدا را با دل، زبان و رفتار به جای آرویم. خدایی که اگر لطف او نبود، این همه نعمت نیز در اختیار ما نبود.

حسین سلیمان‌پور