این روز ها در محافل جوان پسند و به اصطلاح مترقی بحث جام جهانی و فوتبال و شگفتی های آن و نحوه گل زدن ها و گل خوردن ها و قهرماني آلمان، گل سر سبد سخن هاست. هر کس سخني و تحليلي در اين باب دارد، طرفداران هر تيم مي كوشند به تفسير و تحليل بازي هاي تيم محبوبشان بپردازند و  در برد و باختش ابر و باد و مه و خورشيد فلك را مقصر بدانند. آری، این درد مشترک تمامی جوامع کنونی اعم از سیاه وسفید ، مسلمان و غیر مسلمان ، شرق و غرب و …  است.

اما سخن در اين مقال نه از جام جهاني، كه از جام جاني است!

شاید به نگاه اول فکر کردید در نوشتن تیتر اشتباه تایپی صورت گرفته، اما نه، موضوع همان «جام جانی» است. جامی که در آن به جاي توپ ، با جان بازي مي شود، در اين جام و بازي نابرابر، حريف غدر و خائن، اسرائيل غاصب، سعی دارد تا امتیاز بیشتری از آن خود کند و جایگاه اول در گروه را (همچون گذشته) برای خود حفظ کند، اسرائیل نمي خواهد جایگاهی را که آباء و اجدادش در طول تاریخ بدست آورده اند به راحتی از دست بدهد. این دولت غاصب تلاش می کند تا زمانی كه نگاه جهان و به اصطلاح صاحبان عقل و مدافعان پوشالی حقوق بشر، به سمت دیگری معطوف است؛ از این فرصت  در پیشبرد اهداف ننگين خود استفاده برد. آري! در واپسين شب های جام جهانی 2014 که نگاه ها به جعبه جادو و نتايج جام بيستم دوخته شده بود و اين جام رو به پایان بود، جامی دیگر تازه شروع شده و طرفِ نابخرد و ناجوانمرد با سلاح هاي مدرن، قومی بی سلاح را به توپ بسته بود.

بازی ای که درآن قومی چند میلیونی اما مدعی و در میدان، سعی دارد بر قومی قریب به دو میلیاردی اما بر جای نشسته و بی رمق و بی انگیزه، تفوق بیابد.

این روزها یورش ددمنشانه اسرائیل غاصب بر غزه مظلوم سرتیتر خبرهاست، جهانيان اما درپی آنند که فقط با اطلاع یافتن از تعداد کشته ها و زخمی ها بر اطلاعات آماری خود بیفزایند، اما دریغ از کوچک ترين واکنشی، شديد ترين واكنششان تأسف خوردن و محكوم كردن با زبان و قلم است اما دريغ از كوچكترين اقدام عملي اي!

غزه، باریکه ایست که وسعتی به پهنای تاریخ دارد، غزه ازهیچ کس، حتي مسلمانان توقع همدردی و یاری ندارد چه آنكه می داند حنای جوامع اسلامی سالهاست كه ديگر رنگ و بویی ندارد . او با پشتوانه ایمان و با دستان خالی از سلاح و مملو از همت و ارداه،  بسان ابابیل، لشکر ابرهه را سنگباران می کند و جواب توپ و موشک های پيشرفته را با سنگ می دهد. نگریستن به تصاویر منتشر شده و کلیپ های ویرانی غزه، دل هر صاحب خردی را بدرد می آورد، آنجا که جوان فلسطینی می گوید: ما روزانه شش نماز می خوانیم، نماز های یومیه و نماز جنازه بر اجساد عزیزان مان.

اما در این میان جوامع اسلامی فقط به تشکیل جلسه و انعقاد نشست ها و امضاي برگه هایی که اعتبار آنها حتي تا خشک شدن امضا هایشان هم نيست، اکتفا می کنند و از سازمان ملل می خواهند، که قدمی بردارد. سازمان مللی که خود شريك جرم است و  به گفته علامه اقبال لاهوری: کفن دزدان براي تقسيم قبور انجمنی ساخته اند.

برفتد تاروش رزم درین بزم کهن       دردمندان جهان طرح نو انداخته اند

من ازین بیش ندانم که کفن دزدی چند       بهر تقسیم قبور انجمنی ساخته اند

رهبران کشورهای اسلامی، بالاخص جهان عرب، بر این باوراند که مشکل را باید از راه دیپلماسی و گفتمان حل کرد، آنها شاید می پندارند که اسرائیل خاک پیامبر پرور فلسطین را از راه دیپلماسی و گفتمان غصب کرده است!.

اکثریت سران جهان اسلام به وعده های توخالی و بی محتوای حکام سرمست غرب و سازمان ملل چشم دوخته اند، شاید نمی دانند و یا نمی خواهند بدانند که یکی از تعهدات بان کی مون حفظ امنیت اسرائیل است، ویکی پدیا در زندگی نامه بان کی مون نوشته: «در پیامی ویدیویی به مناسبت نشست سالانه کمیته یهودیان آمریکا در سال۲۰۰۷تعهد خود برای امنیت اسرائیل و ارائه راه حل های منصفانه در سازمان ملل را ابراز داشت.»

همه ضعف ها و درد ها در خود ماست و آن هم بی توجهی به فرامین الهی بالاخص آنجا که فرمود: وَأَعِدُّوا لَهُمْ مَااسْتَطَعْتُمْ مِنْ قُوَّةٍ.

ما توقع داریم افراد و دولت هایی برای مردم دردمند غزه قدم بردارند که حفظ منافع خود را در حفظ اسرائیل و بقای خود را در بقای این جرثومه فساد می دانند.

باید به خود آئیم واین فرموده الهی را آویزه گوش کنیم که فرمود: إِنَّاللَّهَ لَايُغَيِّرُ مَابِقَوْمٍ حَتَّى يُغَيِّرُوا مَا بِأَنْفُسِهِمْ.

و من الله التوفیق

عصمت الله تیموری